Pierwotnie wermut nie był traktowany jako napój rozrywkowy, lecz jako lekarstwo, przede wszystkim dzięki swoim ziołowym składnikom. Słowo “wermut” wywodzi się od łacińskiego “wermutum” lub “wormwood”, co jest odniesieniem do bylica piołun (Artemisia absinthium), która była jednym z głównych składników używanych do jego produkcji. Termin “wormwood” ma korzenie w staroangielskim słowie “wermōd”, oznaczającym właśnie bylicę piołun.
Wermut zawierał różne ziołowe dodatki, kluczowe dla jego leczniczego zastosowania. Dzięki nim, wermut postrzegano jako środek przeciwbólowy, przeciwzapalny i przeciwpasożytniczy, stosowany w terapii różnych schorzeń, w tym bólów brzucha i gorączki. Zioła te posiadały również zdolność wspomagania układu trawiennego i stymulowania apetytu.
Co wspólnego ma wspólnego bylica piołun, wermut i borelioza.
W skład wermutu wchodziły zioła i przyprawy. Typowe zioła i przyprawy używane w wermucie to goździki, cynamon, imbir, anyż gwiazdkowaty, skórka cytrusowa, kolendra, szałwia, bazylia, tymianek, rumianek, chinina, jagody jałowca i chmiel.
Zioła zapewniające specyficzną gorycz wermutowi to, bylica piołun.
Niestety wermut już nigdy nie będzie taki jak dawniej, a to za sprawą nowego prawa unijnego i USA, zakazującego od tysięcy lat stosowanej w lecznictwie bylicy pospolitej i bylicy piołun.
W USA bylica została zabroniona kilka miesięcy po tym, jak została przyzna nagroda Nobla za skuteczność tego zioła w leczeniu. Lekarze, którzy je używali w leczeniu swoich pacjentów, byli prześladowani (np. Dr Klngenhard).
Dr Alan MacDonald i dr. Judy Miklossy jasno udowodnili, że piołun, czyli artemisiae jest lekiem na Borelie i demencje, ponieważ demencja jest neuroboreliozą.
Co takiego niebezpiecznego ma w sobie bylica piołun?
Piołun jest byliną i można ją spotkać dziko rosnąco. Istnieje co najmniej kilka odmian tej byliny należącej do rodziny astrowatych. To, co jest charakterystyczne dla tej rośliny to jej wyraźnie gorzki smak. W zależności od gatunku intensywność goryczki jest inna.
Ten gorzki smak powoduje lepsze wchłanianie pokarmów, ponieważ smak gorzki wspomaga wydzielanie soku żołądkowego, w tym kwasu solnego. Pobudza również pracę wątroby i trzustki do wytwarzania żółci i soku trzustkowego. Wiedzieli o tym tysiące lat temu Chińczycy, stosując piołun szeroko w lecznictwie.
Lista zastosowania piołunu jest imponująca. Tradycyjna Medycyna Chińska podaje po specjalnym przygotowaniu roślinę na między innymi wzdęcia, brak apetytu, wymioty, luźne stolce, gęstą ciągnąca się ślinę, białe upławy u kobiet, bóle żołądka, bóle przed miesiączką, zaparcia, bezpłodność, krwawienia, skąpomocz i wiele innych dolegliwości.
W Europie piołun najczęściej kojarzy się z właściwościami przeciw pasożytniczymi.
Wiele publikacji podaje również działanie piołunu antybakteryjnie, antynowotworowo oraz oczyszczająco krew.
Doktor H. Rożański w swoich publikacjach podaje, że roślina między innymi.
„Leczy dyspepsję i anoreksję, pobudza miesiączkowanie i diurezę. Wspomaga leczenie chorób zakaźnych i skórnych. Działa silnie przeciwzapalnie i odkażająco. Hamuje rozwój gronkowców, paciorkowców, laseczek beztlenowych oraz drożdżaków. Usuwa nieprzyjemny zapach z przewodu pokarmowego. Obniża gorączkę. Dawniej używano okładów na oczy z naparu przy zapaleniu, zmęczeniu i zakażeniach. Odpędzano nalewką i świeżym zielem wiele owadów, np. pchły, pluskwy, szkodniki zbóż. Odpędza również roztocze”.
Cóż więc zawiniła urzędnikom ta roślina, którą ludzkość dostała w prezencie od natury, że jest zakazana w medycynie?
Podsumowując, bylica piołun, ta roślina o bogatej historii medycznej i kulinarnych korzeniach, pozostaje fascynującym zagadnieniem. Choć obecnie zakazana w medycynie ze względu na swoje potencjalne toksyczne właściwości, wciąż budzi ciekawość i zainteresowanie badaczy. Możemy jeszcze cieszyć się jej smakiem w napojach piołunowych lub domowym wermucie, ale zawsze warto śledzić postępy badań naukowych, które mogą rzucać nowe światło na tę tajemniczą roślinę.
Oto nasza propozycja z inspiracji Hildegardy z Bingen Winko piołunowe
Visits: 19
